En toen ging het mis...

Prinsesje is nu 2,5 jaar is net gestart met school. Met haar groeiende zelfstandigheid, groeit bij ons de droom van een tweede kindje; een broertje of zusje voor onze grote meid. Hoe geweldig zou dat niet zijn? Omdat het voor prinses niet zo vlot ging, besloten we er ons deze keer niet zo druk in te maken, we zien wel wanneer het lukt. Maar het ging sneller dan verwacht, want halfweg augustus bleven mijn regels uit. Na een paar dagen heb ik dan toch maar een test gedaan, en ja hoor: zwanger! Tranen van geluk en vlinders in mijn buik, ik wist even niet waar ik het had. Zo geweldig! Maar naarmate dat de dagen vorderden verdween dat geluk een beetje. Het was alsof ik "vergat" dat ik zwanger was. Heel raar om uit te leggen, want ik wist het wel, en dacht er veel aan, maar toch voelde het...anders. Ik weet niet goed hoe ik dat gevoel moet uitleggen.

Naarmate de dagen vorderden, begon de zwangerschap zich duidelijker te tonen: hoofdpijn, humeurig, heel emotioneel, gezwollen borsten en natuurlijk een "gezwollen" buik. En meer en meer begon het door te dringen: er komt echt een tweede kindje! Gelukkig als we waren begonnen we al te plannen hoe we het zouden melden aan vrienden en familie.

Maar het mocht niet zijn... Dinsdagavond begon ik een beetje bloed te verliezen. Na wat onderzoek op internet bleek dat dat wel normaal kon zijn, maar toch best even de gynaecoloog contacteren. Dus de volgende ochtend mocht ik langsgaan naar verloskunde. Die controle was heel geruststellend: alles zag eruit als een 5-weken oude zwangerschap en we zagen zelfs het hartje kloppen. Dus tenzij ik echt meer zou beginnen bloeden of echt krampen en buikpijn zou krijgen was er geen reden tot paniek.

Gerustgesteld en met tranen van geluk ging ik naar huis. Om even later op te merken dat ik veel heviger begon te bloeden. Maar dat kon wel na het onderzoek hadden ze mij op voorhand gezegd. Toch maar even afwachten... De ochtend nadien werd het bloeden alleen maar heviger en kreeg ik almaar meer buikpijn. Dus terug op controle. En opnieuw zag alles er geruststellend uit. Alleen klopte er naar mijn gevoel iets niet. De assistent gynaecoloog ging veel te snel over het hartje, sloot haar onderzoek veel sneller af dan vorige keer, en na consultatie met haar supervisor zei ze mij dat het geen zin had om elke dag binnen te komen om te zien of het een miskraam is (en niet of het al dan niet een miskraam zou zijn). Dus ergens gerustgesteld, maar toch ook twijfelend ging ik terug naar huis. De krampen werden heviger en het bloeden ook. Ik voelde mij doodmoe dus ik deed niets.

Die avond kreeg ik nog meer buikpijn en opeens voelde ik iets, net een bloedklonter. Maar als ik naar de wc ging om te kijken sloeg de realiteit in, want daar lag ons kindje... Geen herkenbare vormen, maar toch overduidelijk ons kindje...

De leegte sloeg in, ik voelde mij misselijk door het idee wat net gebeurd was, en ook al kon ik het aanvaarden (natuurlijke selectie enzo, en meer van die blabla...) maar nu begint het toch echt door te dringen bij mij en heeft de leegte plaats gemaakt voor verdriet. Heb ik iets fout gedaan? Heeft de assistent-gynaecoloog iets gedaan dat niet mocht? Ik weet het niet. Ik heb me sterk gehouden tot nu, maar nu lukt het even niet. Vandaar mijn verhaal, want soms helpt het om je hart te luchten... Ja toch?